Bijna dagelijks kunnen wij de ontwikkelingen van de corona-epidemie in India en Nepal volgen in het nieuws. De epidemie heeft inmiddels dramatische vormen aangenomen. Wij horen veel over de problemen in India, overvolle ziekenhuizen, doden op straat en dode lichamen in de rivier de Ganges. Intussen heeft de regering in India bepaald dat de vaccins, gemaakt in India, alleen nog voor de eigen bewoners gebruikt mogen worden. Dat is voor het buurland Nepal een geweldige tegenslag.
Aanvankelijk zag de regering van Nepal de ernst van de situatie niet in. Er werd geadviseerd elke dag een glas warm water te drinken. En afstand houden hoefde niet. Maar nu zijn de problemen zo groot dat ontkennen niet meer helpt. Het land is voor de tweede maal in een strenge lock down. Men moet thuisblijven en slechts eenmaal per dag is er een mogelijkheid ( van 7 tot 9 uur) om wat voedsel te kopen. Werken in het buurland India of in de stad is onmogelijk. Dat betekent dat er ook geen geld verdiend wordt voor voedsel. Dat maakt dat de armoede alleen maar groter wordt.
De zorg in Nepal is slecht georganiseerd. Er zijn onvoldoende IC’s, te weinig bedden in de ziekenhuizen, een groot gebrek aan zuurstof en medicijnen. Bovendien, als men al naar het ziekenhuis moet, dan moet je eerst betalen. Dat kan oplopen tot € 3000,00. Dit is voor de gemiddelde Nepalees onmogelijk.
De statistieken kunnen geen betrouwbare gegevens van het aantal doden geven. De cijfers zijn slechts het topje van de ijsberg. Veel mensen worden niet getest, of overlijden zonder dat er een doodsoorzaak is vastgesteld.
De kinderen van het kinderhuis Ketaaketighar zitten ook in lock down. Ze krijgen online les. De school probeert het zo goed mogelijk te organiseren. Dat betekent voor de belangrijkste klassen ( klas 10 en 8) instructies via de computer. De leerlingen van deze klassen moeten een afsluitend landelijk “examen” doen. Elke dag hebben de kinderen gedurende meerdere uren schoolwerk. Wij hebben groot respect voor Chamili, de moeder in het huis, die samen met Naresh, de oom, de sfeer in het huis goed moeten houden. Met een groepje jongens en meisjes werkt Naresh in de tuin, onkruid verwijderen, zaaien en oogsten. Natuurlijk wordt er veel televisie gekeken. Hoe lang de lock down gaat duren weten we niet! Maar zoals de situatie er nu uitziet zal er niet snel een versoepeling van de maatregelen komen.
De Stichting “Ketaaketighar” probeert zoveel mogelijk hulp te bieden. Raj ,de dorpsdokter van Sauraha en van de kinderen, heeft een tekort aan veel medisch materiaal zoals verband, medicijnen en zuurstof. Wij hebben hem een donatie gedaan zodat hij vooral de arme patiënten beter kan helpen.
Wij steunen ook weer een project dat voedselpakketten in de Chepangbergen verzorgt. Dhruba, van Stichting Sapana Village Social Impact, beschikt over de nodige contacten en vervoersmogelijkheden, waardoor hij in staat is de arme bergbevolking te helpen. Bij de vorige lock down hebben wij de bevolking in dit bergachtige gebied via deze stichting ook kunnen helpen.
De Nepalese overheid wil de ziekenhuizen in de toekomst verplichten een zuurstofvoorraad te hebben. Een deel van de kosten komt van een toelage van de overheid, een deel via sponsoring van hulporganisaties en een groot deel komt van China. Van India mag Nepal geen steun meer verwachten. Daar zijn de problemen nu heel groot. China probeert zoveel mogelijk hulp te bieden: steun bij het installeren van zuurstoffabrieken, vaccins en medicijnen.
U begrijpt dat zorg voor de arme bevolking van Nepal ons zeer aan het hart gaat. Voorlopig kunnen wij de kinderen en de leiding van het huis niet bezoeken. Ook al zijn wij gevaccineerd het blijft een risico naar de regio te gaan. Maar door middel van de moderne communicatie zijn wij in staat de ontwikkelingen in Nepal te volgen. Wij houden u graag op de hoogte.
Wij zijn dankbaar voor de belangstelling en de steun die wij ondervinden.
Danyabath namens het bestuur:
Ida Dedding
secretaris
