We leven op het ogenblik in een vreemde wereld. 5 maart zijn we naar Nepal vertrokken, ons niet bewust hoe de wereld in korte tijd zou veranderen. Corona was in China en Zuid-Korea maar ….niet in Nepal! De mensen zeiden dat de Goden het land zouden beschermen. Maar de regering wist al dat er geen medicijnen waren en dat de ziekenhuizen niet voorbereid waren.
Samen met onze voorzitster Maria Perquin en de webmaster Thea Harland zijn we aan ons programma begonnen. Ook Joke Van der Zwaan van “Nepal benefiet Aalsmeer” die het watermanagement in de regio Chepang coördineert was bij ons.
In Kathmandu hebben we Gita ontmoet. Zij woonde tot vorig jaar nog in ons kinderhuis. Nu studeert ze management aan het college in Kathmandu. Zij woont bij familie in huis. 's Morgens gaat zij om 6 uur naar college tot elf uur. Daarna heeft zij een baantje en ’s avonds studeert ze. Wij waren blij om met zo’n stralende studente oude herinneringen op te kunnen halen. We hebben haar een laptop aangeboden, zodat ze haar studie makkelijker kan volgen. Helaas is daar tot nu toe niets van gekomen door de situatie rond de corona. Maar….zo gauw de weg naar Nepal open is zullen wij zorgen dat hij er aan komt.
Wij hebben het project van de “Self-help group for Cerebral Palsy” bezocht (SGCP). In dit huis worden kinderen die al voor de geboorte of na de geboorte een hersenbeschadiging hebben gekregen, opgevangen. Deze kinderen hebben een blijvend hersenletsel. Het betreft behalve motorische stoornis ook vaak een stoornis van sensibiliteit, cognitie, communicatie en gedrag! Veel ouders schamen zich voor hun kind, zien het als een straf van de goden. En vragen daardoor te laat hulp! Ouders en kind krijgen in het centrum uitleg over de behandeling en hulpmiddelen aangeboden. Voor deze tijdelijke opvang is goed vervoer nodig. Mede door de hulp van de Fysiopraktijk van “Boot en Broersen” uit Lisse zijn wij in staat geweest een deel van de auto te sponsoren zodat de kinderen het centrum kunnen bereiken. De directeur van het huis, Bimal Lal Shrestha, heeft ons rondgeleid. Wij waren heel erg onder de indruk en blij dat wij hebben kunnen helpen.
De volgende dag zijn we naar ons waterproject in de Chepang-hills gegaan. Dit project ligt halverwege de weg naar ons kinderhuis in Sauraha. We wilden graag lopen, maar de burgemeester van het district had andere plannen. Gita Gurung, de eerste vrouwelijke burgemeester, wilde ons ontmoeten in haar kantoor. Ze vertelde over haar droom in haar 5-jarig ambtsperiode. Alle bewoners in het Chepangdistrict moeten beschikken over elektra en water! En… een grote vermindering van het plastic-afval. In onze vorige nieuwsbrief heb ik al geschreven over de watertanks die wij weer met hulp van “Boot en Broersen” hebben kunnen sponsoren. Zij wilde ons uitgebreid bedanken en deed dat met een Nepalese speech en een tika (rode stip op het voorhoofd). Maar het echte hoogtepunt van de dag kwam boven in de bergen! Schooljeugd, ouders en muziek stonden klaar om ons te verwelkomen. Wij moesten zitten op plastic stoelen (in de warmte) en weer toespraken en dansen op de rotsgronden. Het feest eindigde in een tika, bloemslingers en eten voor de hele gemeenschap. Heel ontroerend, zeker een huldiging om nooit te vergeten.
De volgende morgen zijn we verschillende watertanks gaan bezichtigen. Ze hebben het leven van de mensen veranderd. Niet meer een uur tot anderhalf uur omhoog of omlaag lopen voor een kan water. En een grotere opbrengst van de gewassen, waardoor er meer inkomen is voor de families. Alleen…. de stenen huisjes met de dakplaten bieden minder comfort dan de lemen huisjes. In de winter zijn de stenen huisjes kouder en in de zomer warmer. Dit valt op te heffen door “mud” modder op de stenen wanden te smeren. Dit is zwaar werk, dat door mannen gedaan moet worden. Maar veel mannen zijn elders om naar werk te zoeken. Het bestrijken van het huis met mud blijft dus liggen. Groot was onze schrik toen we een koe in het stenen huisje zagen staan. Maar, werd ons verzekerd, in de toekomst gaan de mensen daar wel wonen.
Het weer werkte niet mee met onze bezoeken. Het was regenachtig en daardoor waren de modderige bergpaden gevaarlijk. Daarom zijn we in de loop van de dag naar ons kinderhuis gegaan. Intussen bereikten ons al een bericht van het Nederlandse consulaat: “Ga naar huis, door de corona wordt het te gevaarlijk”. Tot onze grote spijt en teleurstelling hebben we de kinderen maar een avond gezien! We hebben samen gegeten en moesten vroeg weggaan want….. de kinderen zaten in de examenweek! Onze ontmoeting was kort maar intens. We hebben gezonde, blije kinderen gezien. Een groot compliment voor Chameli die als een moeder is.
De volgende dag zijn we met een taxi teruggegaan naar Kathmandu. Met veel inspanning hebben we en nieuw ticket geboekt en de thuisreis aanvaard. Eenmaal in Nederland hebben we direct contact opgenomen met Naresh, de “oncle” van het huis.
De kinderen hebben de examens afgerond en hebben nu een maand vakantie. Door de verontruste toestand in Nepal zijn de kinderen terug naar familie of kennissen in hun geboortestreek. De maatregelen tegen de verspreiding van het virus hakken erin. Gedurende 21 dagen moeten de mensen in huis blijven. Word je op straat betrapt dan word je opgepakt of je krijgt stokslagen. Wij maken ons echt zorgen over de kinderen. We hopen dat ze na een maand gezond terugkomen in het huis. Wij willen u graag op de hoogte houden.
Wij danken u voor uw belangstelling en steun. Dat hebben we nu hard nodig.
Dhanyabad namens “Stichting Ketaaketighar”
Ida Dedding
