2017: Nieuwsbrief 2

In maart hebben 3 leden van het Ned. bestuur: Maria, Thea en Ida, een bezoek gebracht aan ons kinderhuis in Nepal. Arthur Theunissen wilde graag met ons mee, om kennis te maken met onze organisatie in Nepal. Arthur wil ons Bestuur ondersteunen bij het project in de bergen en bij de toekomstplannen voor ons kinderhuis.
Op de tweede dag in Nepal zijn we op bezoek gegaan bij de te bouwen school in Nuwakot. Het was weer een hele onderneming. Daar het nu droog seizoen is konden we met een jeep omhoog. Maar het was wel afzien. De weg was vol kuilen, gaten, hobbels en keien. Het was dus ook niet verwonderlijk dat we te maken kregen met een lekke band.

Na vijf uur hobbelen kwamen we bij de school aan. Alle kinderen, met snottebelletjes, vuile handjes, stoffige kleding maar met een rododendron in de handjes, stonden ons op te wachten. Dat was ontroerend. Op de achtergrond de vaders en de moeders. In dit achtergebleven gebied komen niet veel toeristen. Het is te afgelegen. Wie kijkt naar wie.

In dit district zijn tijdens de aardbeving zeker 1600 mensen omgekomen. Veel huizen en ook de school zijn verwoest. Met tijdelijk geleend geld van de dorpsbewoners is men al begonnen aan de herbouw van de school. Maar de ouders willen graag hun geld terug om in hun dagelijks onderhoud te voorzien. Daarom was het hele dorp uitgelopen om te zien of wij werkelijk zouden bijdragen aan de herbouw van de school. Wij hebben vergaderd in de open lucht met het schoolbestuur, met de kinderen en de ouders op de achtergrond.
Ons grootste probleem met de steun aan de school zijn goede rekeningen met een firmanaam en de naam van de school. Uiteindelijk is het ons gelukt de verantwoorde rekeningen te krijgen en dus kan onze Stichting het geld overmaken.
Wij helpen eerst met de bouw van één verdieping, met klassen voor de jongste kinderen. De bedoeling is om in de toekomst ook te helpen met de bouw van nog een tweede verdieping. Zodat ook de oudere kinderen niet een tot twee uur moeten lopen om een school te bereiken.
Wij hebben geslapen bij een dorpsbewoner op de zolder, wc en waterpomp buiten. Op zich ook een belevenis.

De volgende dag, heel vroeg, zijn we via een andere route, maar net zo hobbelig vertrokken naar ons kinderhuis. Een tocht van zeker 6 uur. De weg is ontzettend slecht en elke dag wordt de weg van 10 tot 4 uur afgesloten voor alle verkeer. Het is ons gelukt de wegblokkade voor tien uur te passeren.

Het is een feest om de kinderen in het huis te ontmoeten. De eerste dag is het contact wat moeizaam, maar al gauw proberen de kinderen wat Engels met ons te praten. Ook de “beide moeders” die voor de kinderen zorgen zijn blij ons te zien.

Wij hebben de school van de kinderen bezocht. De “Principal “ heeft graag contact met ons. Wij zorgen voor een groot aantal kinderen voor zijn school en dat is goede reclame voor de overige ouders. De concurrentie tussen de privéscholen is groot. Goede leerresultaten zijn erg belangrijk in Nepal. De eindlijsten worden gepubliceerd en met andere scholen vergeleken.


Tot nu toe wordt het de kinderen aangeraden tot klas 10 op school te blijven . Zij mogen en kunnen op diverse niveaus afstuderen. Maar in de toekomst wordt het verplicht klas 11 en 12 te volgen. Dit betekent dat wij ook in het kinderhuis de mogelijkheid moeten bieden langer te kunnen blijven wonen.
Onderwijs aan de gouvernement scholen is gratis tot klas 8. Toch volgt nog zeker 20 % van de kinderen, zeker in de afgelegen dorpen , nog geen onderwijs.

Drie kinderen : Gita, Sapana en Bijay hebben examen gedaan voor klas tien. Zij moeten zeker nog anderhalve maand wachten op de uitslag. Gita en Sapana wonen nu bij familie en Bijay woont bij lieve Nepalese vrienden in Pokhara. Sapana gaat een designopleiding volgen en Gita en Bijay schrijven zich in voor klas 11.

Wij zijn trots op Srijana. Zij is het oudste meisje dat met succes klas 12 heeft afgerond. Haar grootste wens is om verpleegster te worden. Maar deze opleiding is erg duur. Vier jaar voor meer dan €10.000,-. We hebben met haar gesproken over een lening met een gedeeltelijke terugbetaling als haar opleiding af is. We zijn ons bewust dat we een groot risico nemen.

Veel zorg hebben we gehad over Raju. Hij was tijdelijk opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Wij hebben hem daar bezocht en dat bezoek staat nog op ons netvlies. Na contact met de behandelend arts hebben wij hem mee genomen naar het kinderhuis. Zijn medicijngebruik is aangepast en langzamerhand werd hij weer een beetje actiever. Maar het kinderhuis is geen goede plek voor hem, want hij is inmiddels jongvolwassen. Hij is alleen op de wereld: vader onbekend en moeder zwerft in de bergdorpen. Wie kan en wil de zorg voor Raju op zich nemen. We hebben veel gesprekken gehad , maar tot nu toe hebben we nog geen bevredigde oplossing.

Veel gesprekken hebben we gevoerd over het onderhoud van het huis met het Nepalees Bestuur. Ons huis staat nu al meer dan 12 jaar en onderhoud is noodzakelijk. Na anderhalf jaar is de balustrade weer veilig voor de kinderen. De kranen in de badkamers zijn vernieuwd. Ook hebben we de dames geholpen met schoonmaken. Schoon betekent voor ons iets anders dan voor de beide Nepalese dames. Dit alles bij een temperatuur van meer dan 30 graden. Het Nepalees Bestuur heeft besloten om, met geld gekregen van de gemeenschap van Sauraha en een donatie van het district Chitwan, een muur om ons grondgebied neer te zetten. Op dit moment is 30% van de muur bekostigd en klaar. In de toekomst hopen we de muur af te kunnen maken als de middelen daar voor beschikbaar zijn.

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de belangstelling en de steun voor ons werk in Nepal.
Via de website: www.ketaaketighar.org kunt u op de hoogte blijven van alle ontwikkelingen.

Dhanyabad.
Namens het bestuur Ketaaketighar Nederland:
Ida Dedding
secretaris