Dit voorjaar is een afvaardiging van het Nederlandse Bestuur in Nepal geweest. De reis naar Kathmandu blijft afzien.
In de hoofdstad van Nepal wachten ons de stofwolken en de heerlijke temperatuur. Daar moeten we ook een afweging maken: gaan we met het vliegtuig of met de bus naar het Kinderhuis.
Vliegen duurt hoogstens 20 minuten, maar daar staat een behoorlijk bedrag tegenover. Toeristen betalen nu eenmaal veel meer dan de Nepalezen zelf. Met de bus duurt de reis lang: zeker 6 en soms 10 uur lang opgevouwen zitten en over een zeer slecht wegdek hobbelen!

Het blijft een feest de kinderen in Ketaaketighar te ontmoeten. Het gaat goed met de kinderen in het huis. Zij zien er gezond uit en leven als broers en zusjes met elkaar. Ook gaan ze met plezier naar school, waar ze vriendjes/vriendinnetjes uit de omgeving ontmoeten. Chamili , de moeder van het huis, speelt een mooie rol. Zij is duidelijk naar de kinderen, werkt graag in de tuin en de kinderen helpen haar spontaan. Wel zijn de rollen duidelijk verdeeld. De meisjes helpen bij het koken en bij het wassen van de kleren. De jongens hebben taken bij het schoonmaken van de toiletruimten en in de tuin.

De overgangsexamens zijn achter de rug en de kinderen hebben een korte vakantie gehad. De officiële uitslagen hebben we nog niet, maar we gaan er van uit dat alle kinderen naar de volgende klas zijn. Bij een bezoek aan de school en in een gesprek met het schoolhoofd hebben we vernomen dat de kinderen van Ketaaketighar zeer welkom zijn en hard werken.
Het Nepalese Bestuur heeft besloten dat de kinderen tijdens de vakantie naar huis mogen. Het blijft belangrijk dat de kinderen contact houden met de familie. Bij familie moet je niet denken aan onze gezinnen en familiebanden. Nepalezen noemen neven, nichten en aangetrouwde contacten ook familie. Dat maakt het voor ons soms heel moeilijk. Hoe zit het met de echte familiebanden? Wij moeten veel ruimer denken.
Het huis heeft dus een week geen bewoners gehad. Deze tijd is gebruikt om de ruimten op de benedenverdieping van tegels te voorzien. Wij hopen dat deze verdieping bij een volgende moessonoverstroming beter bestand is tegen wateroverlast.

Het onderhoud van het huis heeft ook onze aandacht gehad. Het Nepalese Bestuur wil graag een muur om het huis. Als bescherming tegen wilde dieren en uit veiligheidsoverweging voor de kinderen in het huis. Dit is een behoorlijke kostenpost en afbouw zal meerdere jaren vergen.
In Kathmandu hebben we contact gelegd met de NFN ( Nepal Federatie Nederland). De contactpersoon Jeroen van de Bergh wil een platform zijn voor alle kleine organisaties die met Nepal van doen hebben. De NFN is een spreekbuis van de leden naar de overheid. Wij hopen in de toekomst veel gebruik te kunnen maken van hun contacten in Nepal.
Ook hebben we contacten gehad met het project van de “vliegende meubelmakers”. Het meubelcollege in Amsterdam geeft de leerlingen de mogelijkheid in het buitenland een stage te doen. Zij willen samen met jongens uit de plaatselijke bevolking o.a. stoelen, kastjes en tafels maken voor scholen en huizen. De werkplaats is in Kathmandu en er wordt gebruik gemaakt van hout uit het land en werktuigen waar de bevolking mee bekend is.

Dhanyabad (dank je wel)
Namens Stichting Ketaaketighar
Ida Dedding
secretaris

De moessonregens en de grootste wateroverlast zijn zo goed als voorbij in Nepal. Maar de gevolgen zijn enorm. Op het nieuws en in de kranten lezen we regelmatig over Texas en Houston. Over de gevolgen van de orkaan Harvey. En zeer recent over de desastreuze gevolgen van de twee orkanen in onze eigen overzeese gebiedsdelen: St Maarten, Saba en St. Eustatius. Het is indrukwekkend om te zien, te lezen en te horen wat natuurgeweld veroorzaakt. Maar in Amerika en ook op onze Bovenwindse eilanden worden de huizen, de kantoren, de scholen met steun van overheid en grote donaties herbouwd. Hoe moeilijk ook, maar het gewone leven moet zo snel mogelijk doorgaan. 

In Nepal, Bangladesh en India ligt de situatie anders. De arme bevolking beschikt niet over goede contacten en genoeg geld. De vraag blijft of zij ooit in de toekomst de mogelijkheid hebben een eigen huis of hut te bouwen. Weer zelf in het bezit kunnen komen van wat vee, een geit of koe. En of zij nog in staat zijn hun kinderen weer naar school te sturen. Wederom zijn de kinderen de dupe. Zij weten wat armoede is, maar hoe komen zij er ooit uit?

Ook een groot deel van Nepal: de Terai en Chitwan zijn zwaar getroffen. Sauraha, het dorp waar ons kinderhuis staat, heeft totaal onder water gestaan. De rivier: “De Rapti” die langs het dorp loopt, is buiten de oevers getreden en heeft restaurants, hotels en huizen vernietigd of gedeeltelijk verwoest. Wil men in de toekomst toeristen ontvangen dan zal er hard gewerkt moeten worden.
In ons kinderhuis moet er veel opgeknapt worden. Er wordt gewerkt aan elektriciteit en internet. In het voorjaar hebben we de nodige deuren en kasten vervangen en geverfd. Maar door het water in het huis zijn ze weer in zo’n slechte staat, dat ze vernieuwd en geverfd moeten worden. Ook de kasten in de slaapkamer zijn gesneuveld. Naresh, onze manager in het huis, schrijft dat er met man en macht gewerkt wordt om de grondverdieping weer schoon en leefbaar te krijgen. Onlangs hebben we foto's van Naresh gekregen waarop te zien is dat de keuken en de eetkamer al zijn opgeknapt. Die zien er weer prachtig uit!  

Gelukkig zijn de fietsen weer gemaakt en kunnen de kinderen op de fiets naar school. Binnenkort begint de examentijd voor de leerlingen. Dit zijn wel geen overgangsexamens, maar de resultaten komen op de cijferlijsten te staan. Er moet gepresteerd worden op de scholen. De druk op de kinderen is groot! Men praat ook altijd over examentijd, zelfs bij de kleuters en in de laagste klassen. Na de examens hebben de kinderen vrij. Het belangrijkste feest voor de Nepalezen: Dashain wordt gevierd. Het is het feest van de vruchtbaarheid en van de overwinning van goed over kwaad. Het feest duurt 14 dagen.

Raju, onze eerste jongen in het huis, woont en werkt nog steeds in Muglin, een stadje op 4 uur reizen van Sauraha. Hij wil graag terug naar Sapana- village ( zijn eerste stage plaats) maar dat ligt niet zo eenvoudig. De busverbinding is heel slecht. De moessonregens hebben de weg bijna onberijdbaar gemaakt. En hij zal goede afspraken moeten maken met de eigenaar. Raju is volwassen maar hij heeft zeker nog veel hulp nodig. Hij blijft in onze gedachten en wij willen hem graag volgen op zijn levenspad.
Gita en Bijay, twee kinderen die klas tien beëindigd hebben, zijn aangemeld op hun nieuwe opleiding. Gita gaat management studeren en Bijay volgt een opleiding als kok. Ketaaketighar blijft ze wel financieel steunen zolang het nodig is.

Nima , ons contact voor de school in Nuwakot in de bergen, heeft onlangs een mail gestuurd. Hij verwacht dat het tot begin oktober niet mogelijk is om met de auto de school te bereiken. Dat betekent dat ook de aanvoer van materialen voor de school stagneert. Bovendien wacht de school nog steeds op toestemming voor uitbreiding tot klas acht. Dit is voor de school heel belangrijk want met de toestemming geeft het gouvernement toe om de leerkrachten te betalen. Wij als Nederlands Bestuur willen alles snel regelen, maar in Nepal moet je een lange adem hebben.
Ketaaketighar is een kleine Stichting, die zich als doel heeft gesteld kinderen in Nepal te helpen om een betere toekomst te krijgen. Dit kunnen wij alleen door uw sponsoring en vertrouwen.

Dhanyabad.

Namens de stichting: Ketaaketighar
Ida Dedding

secretaris

In maart hebben 3 leden van het Ned. bestuur: Maria, Thea en Ida, een bezoek gebracht aan ons kinderhuis in Nepal. Arthur Theunissen wilde graag met ons mee, om kennis te maken met onze organisatie in Nepal. Arthur wil ons Bestuur ondersteunen bij het project in de bergen en bij de toekomstplannen voor ons kinderhuis.
Op de tweede dag in Nepal zijn we op bezoek gegaan bij de te bouwen school in Nuwakot. Het was weer een hele onderneming. Daar het nu droog seizoen is konden we met een jeep omhoog. Maar het was wel afzien. De weg was vol kuilen, gaten, hobbels en keien. Het was dus ook niet verwonderlijk dat we te maken kregen met een lekke band.